“De beste beslissing van mijn carrière” Nick Bates over zijn leven na de C-Suite

Het was een rol waarin hij ongelooflijk succesvol was – zozeer zelfs dat hij halverwege de veertig werd benoemd tot Managing Partner. “Ik had bereikt wat ik wilde bereiken”, zegt hij. Maar die prestatie had een prijs. “Ik genoot er niet meer van zoals ik er eerder van genoot.”

“Ik kwam mijn bed niet meer uit”

Nick gelooft dat de reden dat hij niet langer plezier had in zijn werk simpel was: hij was gestopt met leren. “Het is erg belangrijk voor mij om een doel te hebben en het gevoel te hebben dat ik vooruit ga”, legt hij uit.

Er waren geen problemen met de prestaties van Nick – hij was nog steeds fantastisch in zijn werk. “Ik heb altijd genoten van wat ik doe, maar ik was een beetje oud geworden”, zegt hij. “Ik genoot er niet meer zo van, en ik kwam niet meer uit bed.”

Hij besefte dat hij een keuze moest maken. Hij kon voor het geld kiezen en uiteindelijk zeer welvarend worden, maar niet trouw aan zichzelf. “Ik zou uitgeput en oud zijn geworden voor mijn tijd”, zegt hij. “Dus ik heb mijn ontslag ingediend en had een jaar betaald verlof.”

Gedurende deze tijd ontdekte Nick wat hij het leukst vond om te doen: werken met zakenmensen en hen helpen succesvoller te worden. Door zijn anciënniteit kreeg zijn vertrek veel publiciteit in de pers – en zo kwam Vistage achter zijn situatie.

“Vistage nam contact met me op en vroeg of ik wellicht Chair wilde worden”, herinnert hij zich. “En dus, tegen het einde van mijn vrije jaar, deed ik precies dat. Ik kreeg een opleiding en werd Chair.”

Nick geeft toe dat het een riskante beslissing was – dat hij niet zeker wist hoe het zou aflopen. “Maar het was de beste beslissing van mijn carrière”, zegt hij enthousiast.

“De beste beslissing van mijn carrière”

Nick ziet veel overeenkomsten tussen zijn oude baan en zijn huidige voorzittersrol, maar met enkele belangrijke verschillen. “Vroeger kreeg ik ontzettend veel geld om mensen te vertellen wat ze moesten doen”, zegt Nick. “Nu krijg ik een behoorlijk bedrag betaald om ze vragen te stellen en ze te laten beslissen wat ze willen doen.”

Het coachende element van de rol als Chair is een onderdeel waar Nick van houdt, maar hij geniet ook van de kans om op te treden – iets dat een belangrijk onderdeel was van zijn advocatencarrière. Voor hem komt dit doordat hij 16 bedrijfsleiders een hele dag in één kamer heeft samengebracht voor zijn maandelijkse Vistage-bijeenkomsten. “Het is aan mij om de agenda op te stellen, het tempo en de omgeving te creëren en het team op te bouwen”, zegt hij.

Het zijn dit soort dingen die voorkomen dat Nick “oud wordt” en het gevoel krijgt dat hij niet meer leert – de twee belangrijkste problemen waarmee hij in zijn vorige carrière te maken kreeg. “Het tegendeel is waar als Vistage-Chair”, zegt hij. “Ik leer elke dag. Elke dag is anders en ik heb controle over mijn werkdagen. Ik werk hard, maar ik heb niet het gevoel dat ik onder druk sta. Het is de beste beslissing van mijn carrière.”

Focussen op het grote geheel in plaats van de afzonderlijke onderdelen

Nick vergelijkt zijn rol met de rol van een sportcoach: het samenbrengen van 16 verschillende individuen met een scala aan vaardigheden, achtergronden en persoonlijkheden. “Het is mijn taak om iets te creëren dat groter is dan die afzonderlijke onderdelen, en om een omgeving te creëren waarin al die mensen kunnen leren, ontwikkelen, groeien en relaties met elkaar kunnen opbouwen”, zegt hij. “Ze vinden de openheid en kwetsbaarheid die hiermee gepaard gaan ongelooflijk bevrijdend.”

Hij wil er graag voor zorgen dat zijn groep zich niet te “zakelijk” voelt voor zijn leden. Het dragen van pakken is verboden, omdat hij wil dat de “echte persoon” naar de vergaderingen komt, niet hun werkpersoonlijkheid.

Hoewel hij de maandelijkse bijeenkomsten omschrijft als “snelle, energieke leerdagen”, wil hij ze ook leuk maken. “We hebben veel humor, veel gekkigheid”, legt hij uit. “Maar we hebben ook veel levenslessen geleerd en we helpen elkaar proactief met eventuele problemen die we hebben. Het geeft energie, het is opwindend – ik krijg er echt een kick van.”

Naast de maandelijkse Vistage-bijeenkomsten coacht en begeleidt Nick zijn leden ook één op één. Door dit te doen, heeft hij een enorm vertrouwen opgebouwd: zijn leden vertellen hem alles over hun leven omdat ze weten dat het een veilige plek is.

“Ze weten dat het vertrouwelijk is, maar ze weten ook dat ze niet zomaar een schouderklopje krijgen”, zegt hij. “Ze weten dat ze uitgedaagd zullen worden en dat ze verantwoording moeten afleggen om iets te doen met de situatie waarin ze zich bevinden.” Zoals hij zegt – zowel zakelijk als persoonlijk – helpt hij “de persoon de beste versie van zichzelf te worden”.

Het derde element van de rol als Vistage Chair is werving. Elke Vistage-Chair moet de juiste mensen vinden die lid willen zijn van hun groep.

“Als je de coaching wilt doen, maar niet de mensen wilt vinden om te coachen, ga je het moeilijk hebben”, zegt Nick. “Je moet eropuit gaan en het type mensen vinden waarmee je wilt werken. Het is een uitdaging, maar het is een uitdaging waar ik van geniet.”

Ruimte om te groeien

Persoonlijke groei en ontwikkeling is een aspect van de rol waar onze Chairs – waaronder Nick – dol op zijn. Nick leidt momenteel drie eigen groepen en beschrijft een aantal manieren waarop de rol van Chair hem de ruimte geeft om te groeien.

De eerste is de kwaliteit van onze Vistage-sprekers – zowel in het Verenigd Koninkrijk als internationaal. Sinds Nick in 2014 Chair werd, heeft hij een groot aantal verschillende sprekers gezien, die een breed scala aan onderwerpen bespreken. “Het heeft een enorme impact gehad”, zegt hij. “Ik neem – samen met alle anderen in de zaal – nieuwe en andere dingen mee die ik zou moeten doen.”

Ten tweede wordt Nick, door de aard van zijn rol, geïnspireerd om de allerbeste coach te zijn die hij kan zijn. Als gevolg hiervan besteedt hij veel tijd aan zijn eigen onderzoek, wat hem beschikking geeft over allerlei tools en technieken die hij kan gebruiken om het beste uit zijn leden te halen.

Ten derde geeft de rol hem meer gelegenheid tot zelfreflectie dan hij ooit had kunnen bedenken. “Als je iemand coacht en de vragen komen bij je op, dan daag je jezelf eigenlijk uit met dezelfde vragen”, zegt hij. “Je coacht iemand een richting op waar ze zich op hun gemak voelen om iets te doen waar ze zich eerder niet prettig bij voelden. En terwijl je dat doet, denk je na over jezelf en wat je vroeger deed in dezelfde situatie, en hoe je dingen anders had kunnen doen.”