Een coachingsparadox
Kortgeleden las ik een vlog van Seth Godin, die ik hoog heb zitten op het gebied van executive coaching. Hij gaf aan dat op het hoogste niveau van zowat elke soort prestatie, de mensen die de topprestaties leveren, coaches hebben.
Of het nu musici, topsporters of sprekers zijn, ze hebben allemaal coaches. Seth geeft aan dat wij het zelfs raar zouden vinden als we hoorden van iemand op dat niveau, die er géén had. Waarom worden zakelijke leiders in de zakenwereld dan als de uitzondering gezien als ze een coach hebben?
Seth heeft die vraag onderzocht en geeft een aantal oorzaken die ik interessant vond. Hij geeft aan dat voor veel eindbeslissers, wat ze doen voelt als een verlengstuk van iets dat ze hun hele leven al doen en dus onder de knie hebben. Terwijl die “dus” helemaal niet logisch eruit volgt. Dat is met sporten blijkbaar anders. Daar vinden we dat we er steeds beter kunnen in worden.
Ook bij de coaches zelf ligt een deel van de oorzaak waarom zakelijke leiders geen coach hebben: Godin geeft aan dat sommige coaches overdrijven in wat een coachtraject op kan leveren of ze zijn te vaag in wat een coachtraject nu inhoudt. Daarnaast is het vaak niet eenvoudig te bepalen welke coach we op dat moment nodig hebben voor ons vraagstuk dat dan speelt omdat coaches niet altijd helder zijn in hun specialisme.
Ikzelf heb al ruim 20 jaar diverse coaches (gehad) op verschillende vlakken, die mij helpen mijn blinde vlekken te verkleinen, inzichten geven in mijzelf en mijn omgeving en mij nieuwe tools aanreiken. Deze coaches zorgen er vooral voor dat ik díe onderwerpen aanga, waarvan ik weet dat ik ze zelf uit de weg ga, omdat het gewoon lastige zaken zijn. Dat zijn dan onderwerpen als mijn echte zakelijke en persoonlijke uitdagingen, concrete doelen stellen en ze behalen, en mijn leiderschap binnen mijn organisatie.
En precies dát punt is voor mij de belangrijkste les die ik uit de blog van Godin haalde: Juíst de mensen die het meeste voordeel van een coach kunnen hebben, aarzelen het meest om aan de slag te gaan met een coach. Dan “moeten” ze (net als ik) aan de bak met hun uitdagingen, kansen en bedreigingen in hun bedrijven en hun privé-situaties.
In zijn ervaring ziet Seth Godin dat leiders soms ook bang zijn dat het hebben van een coach kan worden geïnterpreteerd als een teken van zwakte. Alsof ze zaken niet zelf kunnen oplossen. Dat staat nog los van wat er zou kunnen gebeuren, als ze die zaken wel aanpakken, maar niet oplossen met een coach. Faalangst is dan ook een andere reden om geen coach in de hand te nemen.
Godin kent een bedrijf, dat zo sterk gelooft in coaches dat ze er meerderen van in dienst hebben, zodat iedere leider ervan kan profiteren. In Nederland ken ik ook zo’n organisatie en bij binnenkomst bij dat bedrijf merk ik het verschil: mensen zijn authentieker, nemen beter eigenaarschap en men is trots op het bedrijf en de rol die men erin vervult.
En laten we wel zijn: in Nederland betalen leiders niet snel voor een coach, voor iets dat moeilijk te meten is, wat soms lastig uit te leggen is en wat helpt om beter te worden in iets dat normaal gevonden wordt.
Vaak komt een coach pas vaak in beeld als er iets niet goed gaat. Eén van mijn coachées kon mij als coach pas accepteren, toen hem verteld werd dat hij geen coach nodig had, maar er één verdiend had na het tot dan toe alleen gedaan te hebben. Dat gaf hem een enorme rust. De coaching bracht hem veel op het gebied van zijn (persoonlijk) leiderschap.
Tja dan heb je iets te overwinnen. Combineer dat met een aarzeling van veel leiders om de hulpvraag te stellen. Dan is het bijna een wonder dat iemand een coach heeft. Gelukkig zie je steeds meer dat zakelijke leiders inzien dat, zoals Vistage leden het naar elkaar verwoorden “je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.”
De paradox die Seth terecht opmerkt is dat juist de dingen die ons tegenhouden, precies de redenen zijn waarom we in de eerste plaats een coach nodig hebben of verdienen.
Over de auteur:
René Wientjens
Na jarenlang management- en leiderschapsposities te hebben vervuld heeft René in 2017 Vistage Benelux B.V. opgericht. Als Chief Executive Officer is het zijn levensmissie om mensen met elkaar te verbinden, hen betere beslissingen te laten nemen en in actie te laten komen. Mensen omschrijven René als: inspirator, inlevend, pragmatisch, ambitieus met een goede combinatie tussen hard en zacht.
Gerelateerde inzichten & artikelen
Heeft jouw bedrijf moeite met het aannemen en behouden van talent? Hier is je oplossing. We spraken met medeoprichter van Quarsh, Lucy James, om erachter te komen waarom de meeste bedrijven hun proces van werven op de verkeerde manier benaderen - en hoe ...
Onze mensen zijn onze belangrijkste troeven. Dus, hoe kunnen wij, als bedrijfsleiders, ervoor zorgen dat we de mentale en fysieke gezondheid van onze werknemers continu ondersteunen en beschermen in tijden van snelle veranderingen en onzekerheid? We spraken met bedrijfspsycholoog Sue Firth om dit ...
Voor het eerst CEO worden is een nieuwe, opwindende uitdaging. Maar het kan ook erg spannend zijn. Als de hoogste leidinggevende in een bedrijf hebben we de uiteindelijke verantwoordelijkheid om beslissingen te nemen, strategieën te bepalen en anderen te leiden. Maar probeer niet ...
Een rol in de C-Suite is erg lonend. Gedurende je hele carrière zul je een gevoel van richting, betekenis en status hebben gevoeld. Je bent gewend aan dagen vol structuur en het opbouwen van relaties. Je hebt een schat aan kennis en vaardigheden opgedaan ...
